Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/287

 Helena zbliżyła się, nie przyśpieszając kroku i podała Jadwidze końce palców.
 — Ja także powinnam ci zrobić tę samą wymówkę!
 — Wiesz dobrze, iż bywać u was nie mogę.
 Hegiel jest codziennym waszym gościem. Niemam ochoty się z nim spotkać.
 — A!...
 Szły teraz razem wśród całej masy liści zżółkłych, które bramowały jasne blond ścieżki alei. Helena była pochmurna i posępna, natomiast Heglowa rozpromieniona i zadowolona.
 Liście szeleściały rozrzucane ich stopami. Dokoła Heleny szumiały jedwabne spódnice, Heglowa w ciemnej wełnianej sukni gładkiej i przylegającej do figury, robiła wrażenie średniowiecznej kobiety, zbiegłej z jakiegoś obrazu i obnoszącej po świecie swą bladą twarz dawnej niewolnicy, bladą i ujętą w ramę ciemnych gładko przyczesanych włosów.
 — Cóż twoja akuszerya — spytała wreszcie Helena, zniżając głos przy wyrazie „akuszerya“.
 — Zapisałam się już na kursa — odparła wesoło Jadwiga.
 — Więc podałaś się o separacyę?
 — Musiałam; w ten sposób uzyskam trochę względnej swobody działania.
 — A tak się zaklinałaś, iż nigdy nie użyjesz tego środka.
 — Moja droga, nie ja jedna mogę zmienić ten stan rzeczy...
 — Najlepiej więc nie próbować i nie walczyć, jak Don Kiszot z wiatrakami.
 — Przepraszam cię — podjęła żywo Heglowa — każda z nas ma obowiązek stanąć do tej walki