Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/317

 Lecz on zaprzeczył szybko:
 — Nie, nie, tajemnica śmierci panią ciągnie!
 Helena próbowała się roześmiać.
 — Cóż znowu; mówię panu, że często mam tu znajomych.
 Siennicki ramionami wzruszył.
 — Niechże i tak będzie — wyrzekł obojętnie.
 Helena przyklękła przed ołtarzem i przeżegnała się. Siennicki stał sztywno i patrzył na krzyż, czerniejący na szarawej szybie.
 — Jak tam smutno — wyszeptał — chodźmy tam, dobrze?
 Lecz Helena zaczęła zmierzać ku schodom.
 — Co znowu; tam są jedynie stare katafalki i skrzynie z niedopałkami świec. Tam niema nic do widzenia.
 Wyszli teraz na ulicę i oboje przez chwilę zmrużyli oczy przed jasnością światła dziennego. Helena ciągle zmięszana, starała się odzyskać równowagę.
 — Nie poznałam pana — mówiła, ujmując w rękę fałdy sukni — nic dziwnego, pięć lat; ja i pan postarzeliśmy się oboje...
 Starała się nadać dobroduszny ton swym słowom, zaokrąglając frazesy tak, jak wypełniła się i zaokrągliła jej postać, twarz, szyja, ręce, choć cera nabrała tonów żółtawych, które puder różowy niedostatecznie pokrywał.
 — Ja panią natychmiast poznałem — wyrzekł Siennicki — śledziłem nawet panią od kilku miesięcy. Przychodzisz często do katakumb i stajesz przed trumnami, starając się najczęściej umieścić w promieniu spojrzenia trupa, jeżeli zmarły ma oczy otwarte. Widzi pani, iż nietylko panią zauważyłem, ale znam nawet pani upodobania.