Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/327

o tonach sinych, z ustami na wpół otwartemi, w których kłębiły się przeźroczyste bańki piany.
 Kryła się jednak z tem upodobaniem, jak dawniej kryła się z wiarołomstwem i spotkanie Siennickiego u wezgłowia trumny oddziałało na nią w pierwszej chwili w przykry sposób. Lecz słowa jego a zwłaszcza to otwarte przyznanie się do nienawiści dla kobiety pociągnęły ją ku niemu.
 — Ten już przechodzi Schopenhauera — pomyślała — nienawidzi nas i gardzi nami, nawet wtedy, gdy jesteśmy dlań narzędziem rozkoszy... Wtedy najwięcej!...
 Czuła dobrze, iż nie była to poza, ani kłamstwo. W oczach jego malowało się tyle pogardy i nienawiści, że wzrok ten przeszył ją do głębi mózgu.
 Nie, ten nie kłamał swej nienawiści do całej istoty kobiecej.
 Dlaczego? Co w życiu jego zaszło? Przecież coś zajść musiało! Ona, Helena, wiedziała, dlaczego pogardzała specyalnie mężczyznami, lecz on, czyż miał tę samą przyczynę.
 Zamyśliła się znów chwilę.
 — To dziwna, ile w nim i we mnie jest cech wspólnych — wyrzekła prawie półgłosem.
 Zbudził ją głośny śmiech.
 Żabusia wsunęła głowę przez otwór portyer.
 — Cóż to, starzejesz się, jak babcia Bednawska; rozmawiasz sama ze sobą, wołała wesoło: ej, strzeż się, to zły znak, coś się tu psuć zaczyna!
 Uderzyła się palcem po czole, na które spadała wspaniale zakarbowana złocistawa grzywa.
 Helena ku drzwiom podeszła zarumieniona i zmięszana, lękając się głównie, aby Żabusia nie posłyszała jej słów i nie wyciągnęła ztąd jakich wniosków.