Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/347

elektryczną. Muszę pana prosić, ażebyś zakazał córce ściskać się gorsetem. Dziś zemdlała mi znów podczas śniadania. To być nie może. Pan jesteś ojcem, możesz przecież wymódz na niej to, o co cię proszę.
 Boniecki rozłożył ręce.
 — Panie miły, mówiłem jej to nieraz, nic nie pomaga. Kobiety są uparte, zwłaszcza gdy idzie o modę...
 — Każę jej ukraść gorset i zamknę u siebie w szafie.
 — Zrób tak, dobrodzieju, choć biedna kobieta się zmartwi i ręczę, że atakiem gotowa jeszcze to przypłacić.
 — No, no, ja już ten atak zażegnam!
 Doktór postąpił w głąb altany.
 — Kto tu jest więcej?
 Szerkowski parsknął śmiechem:
 — Proponuję imienne głosowanie! — zawołał.
 Doktór zwrócił się ku niemu szybko.
 — Co pan tu robisz o tej porze? Proszę iść do swego pokoju.
 Szerkowski chichotał się ciągle.
 — Przewietrzam mój tabes, doktorze — zaczął — przewietrzam i wpatruję się w gwiazdy, oddycham wonią rezedy i nieczystości, które gniją w głębi fontanny. Myślę, że świat jest bardzo wielki i jednako dla wszystkich stworzony, lecz że walka o byt wyczerpuje. Myślę, że akuszerya i astronomia...
 Lecz doktór mu przerwał dość szorstko:
 Myśleć pan będziesz o tem wszystkiem w łóżku; proszę ze mną!...
 Wziął go pod rękę. Szerkowski iść zaczął