Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/37

 — Ależ... — zaczął Fajfer.
 Lecz ona szybko zeskoczyła z szezląga i biegając po pokoju, mówić zaczęła.
 — Nie, nie!... Daj pan pokój, nie szukaj, nie znajdziesz tego wrażenia, które miałeś przed chwilą. Wszystko bowiem zależy od warunków i od okoliczności, które na nas wpływają. Wy, mężczyźni, jesteście istotami pozbawionemi woli, my, kobiety, tak samo! Ja mówię w tej chwili o ogóle, zresztą wyjątków niema! Wyjątki to złudzenie...
 Suknia szumiała dokoła niej jak czarna, posłuszna jej woli fala. Zatrzymała się przed lustrem i zaczęła uważnie ścierać puder z rzęsów i brwi.
 — Zanadto się upudrowałam! wyrzekła jakby sama do siebie.
 Fajfer zbliżył się ku niej i, oparłszy się o ścianę, znów patrzeć błagalnie na nią zaczął.
 — Dlaczego pani jesteś taka... niedobra? — przemówił nieśmiało.
 Helena, nie patrząc nań, odpowiedziała:
 — Przeciwnie, jestem zadobra. Czy nie słucham cierpliwie pańskich narzekań?...
 — Słuchasz pani, ale wysłuchać nie chcesz.
 — Cóż mam robić? Zacząć tak, jak pan, wzdychać!
 Nastała chwila milczenia, nagle Fajfer wyrzekł, nie zmieniając pozycyi, nie odrywając głowy od ściany.
 — Ja panią tak bardzo kocham!...
 — I cóż ztąd? — odparła Helena.
 — Ja cierpię!...
 — Och takie cierpienie!... Idź pan lepiej na kolacyę, bo skoro się do cierpienia miłości głód jeszcze przyłączy, wtedy za życie pańskie nie odpowiadam.