Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/379

 Przypomniała sobie, że rano dnia tego wytępiła najmniej pięćdziesiąt tych małych istotek końcem swej parasolki.
 Lecz Józef swą głowę upartą, chłopską, czworograniastą podniósł i strząsnął z czoła całą masę konopiastych włosów.
 — Spodziewam się, że siła — wyrzekł chrapliwym głosem — ktoś tu był, jakaś dzicz cywilizowana; kto, mniejsza o to, niszczyciele nie mają nazwy, dzicz ta wytępiła setkę, dwie setki, tysiąc tych zwierząt, rozbiła ich gniazdo, cóż ztąd, z wnętrza ziemi wyszły nowe setki, tysiąc tych zwierząt, rozbiła ich gniazdo, cóż ztąd? Z wnętrza ziemi wyszły nowe setki, nowe tysiące i gniazdo odbudowują... Czy to nie siła?...
 Lecz nagle ozwał się skrzek Żabusi.
 — Dobrze zrobili ci, co zniszczyli te szkaradne stworzenia, jedna ukłuła mnie w nogę!... Szkaradne poczwary!...
 Piszcząc, parasolką zaczęła rozgniatać mrówki; zbrodnia jest zaraźliwa, jak katar. Drzewiecki ostrożnie nogę obutą w żółte nowe trzewiki wyciągał i zaczynał nią dusić drobne plemię.
 Józef powstał z kolan i podał rękę Rózi.
 — Chodźmy stąd — wyrzekł — nie mamy tu co robić!
 Boniecki próbował uspokoić Żabusię.
 — Pani dobrodziejko!... Któż widział... drażnisz je pani, kłuć jeszcze więcej będą...
 Lecz ona, zaczerwieniona, przejęta chęcią zemsty, wołała:
 — Niech mnie nie kłują, niech mnie nie kłują!...
 Z boku Szerkowski śmiać się zaczął.
 — Rozkoszna laleczka — rzucił przez zęby.