z otwartych drzwi sypialni, udekorowanych ciemną draperyą portyer, widać było klawiaturę fortepianu, który tam usunięto, dla pozostawienia tańczącym więcej miejsca.
W sypialni nie było śladu łóżek, natomiast dokoła stał garnitur zwykle meblujący salon i kilka dopożyczonych krzeseł. Dwie duże lampy, przyćmione abażurami, paliły się na stole. W głębi osłonięta parawanem japońskim stała okryta muślinem toaletka.
W tej chwili wynajęty lokaj w zniszczonym fraku z długiemi połami i w krawacie świeżo wypranym i wyprasowanym na szkle lampy, wszedł, kołysząc się na olbrzymich stopach.
— Proszę pooprawiać świeże świece — wyrzekła Helena — te już dogasają!
I kierując się ku jadalni dodała:
— A kawałki proszę oddać kucharce, niech je schowa do kredensu!...
Powiodła jeszcze raz wzrokiem dokoła, jakby licząc świece i znów obciągnąwszy na biodrach oblepioną suknię, weszła z szumem do jadalnego pokoju.
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Jadalnia była stosunkowo bardzo duża i bardzo obszerna, jak na tak małe mieszkanie.
W chwili gdy Helena stanęła na progu, gwar rozmów, hałas śmiechu, brzęk srebra i talerzy był ogłuszający. Świeżawski, różowo ubrana pokojówka i drugi lokaj kręcili się dokoła, obsługując gości. Swoboda jednak panowała zupełna. Małe grupy tworzyły się bezwiednie, mężczyźni wstawali i siadali po za krzesłami dam, trzymając talerze w rękach i jedli, rozmawiając podając sobie wzajemnie chleb, wino, widelce, serwety. Jakaś panienka wstała
