Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/425

ją, chwytając moralnie za kark i depcząc po tej głowie, którą nosiła z tak wielką dumą i przejęciem. W duszy jej wrzał gniew, jednak słodkim głosem proponowała składkę, urządzenie koncertu dla zamknięcia raz na zawsze „nieszczęśliwego, który się zmarnował“.
 Żabusia, zachwycona, klaskała w ręce.
 — Jakie pani ma dobre serce, jakie pani ma dobre serce!...
 Hohe patrzył przez chwilę na tę białą, różową, dziecinną buzię blizko trzydziestoletniej kobiety, która miała w sobie czar i urok piętnastoletniego podlotka.
 — Nie miałem jeszcze sposobności — wyrzekł, pochylając głowę — podziękować pani za pożyczenie nam swej zachwycającej córeczki... To prawdziwie anielska dziecina, a jaka pojętna, jaka inteligentna, ile w niej artyzmu, dziękuję, raz jeszcze dziękuję...
 Jeszcze niżej głowę opuścił i dodał.
 — Jestem Hohe!...
 Żabusia zarumieniła się gwałtownie, kręciła palce i nareszcie parsknęła śmiechem.
 Hohe zwrócił się ku Sosnowiczównie.
 — I pani również jeszcze nie podziękowałem — wyrzekł, przewracając oczy — z bladego szkicu zdołałaś pani zrobić postać wypukłą i drgającą życiem...
 Sosnowiczówna kilkakrotnie otworzyła usta, zanim wycedziła niedbale:
 — Och, z prostego szkicu, przeciwnie znalazłam w roli baronowej silne psychologiczne pogłębienie...
 — W każdym razie stworzyłaś pani arcydzieło!
 — A pan je napisałeś...