Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/431

jakby w oczekiwaniu wybuchu burzy, która nią całą szarpała.
 Siennicki siedział także milcząc i tylko swe długie klekoczące palce posuwał wzdłuż karku i włosów Heleny.
 — Włosy pani są pełne elektryczności — wyrzekł — pieką mi poprostu czubki palców, ręce moje w ten sposób zanurzam w prawdziwie elektrycznej kąpieli. Dziwne uczucie!...
 Powoli wsuwał swe chude palce w masę włosów Heleny.
 — Dziwne uczucie — powtórzył.
 Lecz ona szarpnęła się nagle.
 — O, nie, nie — zawołała — mnie to boli, ja oszaleję...
 On ciężkim ruchem przytrzymywał jej głowę.
 — Jaka z pani szkaradna egoistka — wymówił — pani widzi, że mi to ulgę przynosi i zajmuje nowością wrażenia a dla trochę bólu chce pani przerwać mi ten rodzaj elektrycznej ekstazy.
 Lecz ona skarżyła się cicho:
 — Ja nie mogę, ja nie mogę, dziś jestem bardzo nieszczęśliwa, ja...
 Urwała i roześmiała się spazmatycznie.
 — Nie, nie — dokończyła i umilkła.
 Wiatr zakołysał gwałtownie drzewami. Zaszumiało dokoła, jakby duchy, przepełniające to, co nazywamy próżnią, żaliły się na swe bezustanne długie cierpienia...
 — Czy pani wie — wyrzekł Siennicki zdławionym głosem — że dziś widziałem moją matkę najdokładniej w dzień biały. Zbudziłem się rano i ujrzałem jej głowę, zawieszoną przedemną w powietrzu. Wyciągnąłem rękę i...