Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/47

nie myślał o tańcu. Wszyscy czuli się dobrze w tej jadalni, gdzie kwiaty więdły i lekkie zdenerwowanie gorącem i winem unosiło się w przestrzeni.
 Nagle Helena uczuła, iż jakaś ręka wyciąga się ku niej wśród czarnego wału fraków poprzecinanego bielą mięknących w gorącu gorsów o śnieżno-białych połyskach.
 — O mnie pani zapomniała?
 Nie, nie zapomniała o nim i właśnie szukała go wzrokiem poza plecami całej czeredy.
 Teraz szybko uwolniła się od płaczliwie wpatrzonego w nią Fajfra i ku zbliżającemu się do niej mężczyźnie podeszła.
 — Szukałam pana oddawna — wyrzekła, podając mu rękę — dlaczego pan przyszedłeś tak późno, panie Born?
 — Jestem tu już od kwadransa! — odparł Born — przyszedłem w chwili, gdy pito pani zdrowie — nie chciałem być natrętnym.
 Helena spojrzała na niego szeroko rozwartemi oczami, lecz jakby przypomniawszy sobie natychmiast, powieki zmrużyła.
 — Nie byłbyś pan natrętny — jeden więcej, jeden mniej... wyrzekła.
 Born wzruszył ramionami.
 — Znów ta sama piosenka, jeden więcej... jeden mniej — czy kto pani każe wlec za sobą tę falangę adoratorów?
 — Och! — odparła Helena — ja ich nie wlokę, to oni sami uparcie się za mną wloką!
 Born roześmiał się serdecznie.
 — Cóż też pani mówi! — a toć wabi ich pani ku sobie, ciągnie i gdyby jeden z nich zwrócił się w inną stronę, byłaby pani niepocieszoną.