Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/49

 — Naturalnie, niech żyje życie tak, jak ja je rozumiem! Należy uprzyjemniać je sobie i drugim. Czynię to, o ile mogę!
 Szerokim gestem wskazała na zbitą masę młodych kobiet i mężczyzn, pijących i krzyczących dokoła stołu.
 — To zbyt materyalne uprzyjemnianie! — odezwał się Born.
 Helena odęła usla.
 — Panie łaskawy — zaczęła, wachlując się z gracyą — czem chata bogata, tem rada! Pan wiesz, iż ja jestem materyalistką i pozytywistką. Cóż więc dziwnego, że pracuję w zakresie mych przekonań.
 Born popatrzył na nią przez chwilę i chmura niezadowolenia pokryła piękne jego czoło.
 — Nie lubię, gdy pani używasz słów, których znaczenia nie rozumiesz. Zkąd znów ten pozytywizm? Zkąd ten materyalizm?
 — Masz mnie pan za głupszą, niż jestem w istocie. Wiem wybornie, co jest pozytywizm i wiem, jakie znaczenie ma słowo materya. Przedewszystkiem czytałam studyum Hohego!...
 Born parsknął śmiechem.
 — A!... jeżeli pani czytujesz studya Hohego i z nich czerpiesz swe wiadomości, jesteś pani dobrze a zwłaszcza bezstronnie poinformowaną...
 — Pan nie lubi Hohego?
 — Nie wyświadczam mu tak wielkiego zaszczytu.
 — Dlaczego? — to zdaje się wykształcony człowiek.
 — Kompilator, nic więcej.
 — Och, kompilator! zresztą pojmuję, że się panowie nie lubicie. Jalousie du métier. Wasz