Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/493

Borna, kochać teraz, w tej chwili, gdy nie miała do tego prawa...
 Nie miała prawa, dlaczego?
 Dlatego, że Born należał do innej a tą inną była Jadwiga.
 I jak dawniej, Hohe imponował jej z oddalenia i trzymał jej gniew na uwięzi, tak obecnie Jadwiga zdawała się ramionami swemi osłaniać Borna przed miłością Heleny.
 Im dalej Helena teraz cofała się w swą przeszłość, tem więcej odnajdywała uczuć i wrażeń, które się z istotą Borna wiązały. W jednej chwili wspomnienia te rosły i potężniały, przepełniły jej umysł i serce.
 Usłyszała łoskot drzwi wchodowych, potem turkot dorożki.
 Świeżawski jechał do teatru, uwożąc ze sobą tuberozy i atłasową poduszkę.
 Helena ukryła twarz w dłonie.
 Lufa rewolwerowa, migająca w półcieniu, zaczynała teraz ciągnąć ją ku sobie.
 Lękała się jej, jak złośliwego zwierzęcia, jak gadziny, która jej zadać miała cios śmiertelny.
 List Siennickiego, zmięty w jej ręku, kaleczył jej nabrzmiałe od płaczu powieki. Nie zważała jednak na nic i tarła twarz rękami, szepcząc wyschłemi od gorączki usty:
 — Co ja zrobię, co ja zrobię!...