Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/510

 — Mierz w skroń! — wyrzekł Siennicki.
 Ona nie miała siły podnieść swej ręki.
 On chwycił ją za ramię, podniósł je ku górze i lufę jej rewolweru do jej czoła przyłożył.
 — Gdy powiem: e’ viva la morte!... pociągniesz za cyngiel, słyszysz...
 — Pociągnę za cyngiel, słyszę — powtórzyła machinalnie Helena.
 Chwilę krótką nastało milczenie.
 Oboje klęczeli na środku pokoju, tłocząc kolanami więdnące anemony i tuberozy.
 Dokoła była wielka grobowa cisza.
 Helena przestała czuć i myśleć, szeroko otwartemi źrenicami wpatrywała się w klęczącego przed nią mężczyznę...
 Nagle usłyszała radosny okrzyk.
 — E’ viva la morte!...
 Równocześnie rozległ się jakby silny trzask z bicza i postać Siennickiego znikła z przed oczów Heleny, waląc się na poduszki i kwiaty.
 Helena cofnęła się w tył.
 Kłęby krwi zamrożonej w jej żyłach od chwil kilku zaczęły teraz pędzić ku jej głowie z szaloną szybkością. W jednej chwili lodowate zimno ustąpiło miejsca palącemu prądowi. Razem z tym chłodem opuściła Helenę myśl, „że zabić się musi“...
 Ręka, w której trzymała rewolwer, opadła.
 Odetchnęła głęboko.
 Chwilę pozostała tak jeszcze na klęczkach, nieruchoma, z oczyma przymkniętemi. Siła, która w niej działała, zdawała się być pokonaną i uciekać z jej istoty z fatalnym pospiechem...
 Otworzyła oczy i wzrok jej padł na leżącego na ziemi Siennickiego...