Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/537

 Helena, olśniona, ogarniała wzrokiem szerokie horyzonty.
 — Nazywają mnie szaleńcem — podjął znów Żwan — dlatego, że ja jeszcze po za skorupą ciała pragnę dostrzedz coś więcej... Nazywają mnie prorokiem, dowodzą, iż wyrzekłem się dawnych mych pozytywnych prądów, badań materyi, aby oddać się spirytyzmowi. Głupcy nielogiczni! A toć moje postępowanie jest jedną seryą najlogiczniejszej ewolucyi. Gdzie jest granica między duchem i materyą!... A toć pomiędzy tym ordynarnym workiem mięsa a subtelnością ducha istnieć muszą jeszcze całe setki przemian i przemianami temi zajmować się należy!... Zresztą, ja to pani wytłomaczę...
 Porwał za krzesło i chciał usiąść, lecz Helena podniosła się z fotela.
 — Muszę już odejść! — wyrzekła — przyrzekam panu jednak powrócić i zabawić dłużej!... Wtedy opowie mi pan, co pan rozumie pod słowem „ciało astralne“ i jakie są jego właściwości. Skoro pan zechce, zaczniemy doświadczenia.
 Uśmiechnęła się po dawnemu, czarująco i, poprawiając lekko rozrzucone włosy, dodała:
 — Je ne demande pas mieux, que de vous être utile.
 On ujął jej rękę i błagalnie patrzył w jej oczy.
 — Ale przyjdzie pani z pewnością... kiedy? Pojutrze?
 — Och, nawet jutro!...
 — Dziękuję!
 Uścisnął gorąco jej rękę, lecz w uścisku tym było wiele podzięki za przyrzeczoną koleżeńską przysługę.