Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/551

że duchy żywiołowe w postaci mikrobów zatruły mnie wodą albo powietrzem...
 Helena zaczęła się niecierpliwić.
 — Nie!... dziś, dziś koniecznie!...
 Drzwi prowadzące do kuchni otworzyły się z trzaskiem. Weszła przez nie młoda i zdrowa dziewczyna z zawiniętemi po łokcie rękawami różowego perkalowego kaftanika. Chłód wyszczypał ramiona, ręce i policzki dziewczyny. Jej duże zielone oczy patrzyły pogodnie z pod jasnych rzęs. Silnie wypomadowany i spleciony w ósemkę warkocz okrywał płaską masą wierzch jej czaszki.
 W dużych, czerwonych rękach trzymała półmisek fasoli.
 Dziewczyna już ode drzwi zaczęła śmiać się, pokazując szereg białych zębów.
 — Pieczyste!... — zawołała, stawiając z łoskotem półmisek na stole.
 Samana spojrzał na nią rybim wzrokiem i wychylił szklankę wody.
 — Że też pan od tej wody i od tych jarzyn nie dostanie kolków!... — wyrzekła służąca, zbierając brudne talerze.
 Miała w sobie tę pewność i spoufalenie sług pozostających „w obowiązku“ u kawalera. (Wiekuista Pawłowa!).
 Lecz Samana patrzył na nią obojętnym wzrokiem.
 Z roztargnieniem jadł teraz fasolę i zapychał się chlebem.
 Z ustami pełnemi jadła wybełkotał:
 — Kryszna panią zajmie... wielkie bowiem ma podobieństwo z Jehoshoną...
 — Z Jehoshoną? — powtórzyła Helena.
 — Tak. — Maya i Myryem są najzupełniej