Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/554

 Cofnęła się i wyprostowała, tłumiąc w sobie to nieprzyjemne uczucie.
 — Och, prawość — wyrzekła z uśmiechem — to rzecz bardzo względna. Należy bliżej tę prawość określić... Jakże ją rozumieją buddhyści?
 Samana sięgnął do kieszeni surduta i wyciągnął z niej małą żółtą książeczkę. Tłustymi od oliwy palcami, zaczął przewracać stronice, aż wreszcie prawie przy samym końcu książki, zatrzymał się i powoli, jakby z trudnością czytać zaczął:
 Oto wiem części drogi najcudowniejszej.
 Świadomość, uparta na prawości wolna od przesądów i ułudy.
 Wola prawa — zwrócona ku szlachetnemu celowi.
 Prawe słowo — dobre, proste, szczere.
 Prawe uczynki — pełne pokoju, czystości i uczciwości.
 Życie prawe — to jest życie nieprzynoszące szkody innemu życiu.
 Usiłowanie prawe.
 Myśl prawa.
 Dążenie prawe do oderwania się od wszystkiego, z czem wiążą nas zmysły i pogrążenia swej świadomości i woli w Nirwanie!
 Helena milczała chwilę.
 Zdawało się jej, że ten głos powolny czyni rachunek jej sumienia.
 — Co to za książka? — spytała wreszcie patrząc uparcie na biel obrusa, pokrywającego część stołu.
 — Katechizm buddhyjski!
 — Czy wolno zobaczyć?
 Wyciągnęła rękę — Samana podsunął jej broszurkę.