Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/560

mam matkę i młodszego brata, który potrzebuje butów i wpisu do gimnazyum... skoro pójdę na puszczę udoskonalać się, chłopak będzie chodził bosy a matka będzie głodna...
 Lecz Samana wzruszył tylko ramionami i po chwili wyrzekł obojętnym głosem:
 — Dajcie tabaki!...
 Żwan podszedł do małego stoliczka, na którym stało popiersie Buddhy i leżała papierośnica wypchana cygaretkami.
 — Masz tabakę i twego Buddhę! — wyrzekł wesoło, stawiając popiersie na stole — wpatruj się w niego i toń w Nirwanie!
 Patrzył chwilę na czarną twarz reformatora braminizmu i wzruszył ramionami.
 — Dlaczego ten Buddha wiecznie się ironicznie uśmiecha? — zapytał.
 Samana zapalał właśnie papierosa.
 — Nie ironicznie... odparł — ale pobłażliwie... smutnie... Buddha nie miał ironii... to kwiat dekadencyi...
 Żwan położył rękę na głowie Buddhy.
 — Dziwny, zagadkowy uśmiech — wyrzekł powoli.
 Umilkł i nagle szybko zapytał:
 — Co zrobiłeś z twym bożkiem Wojny? — Byłbym go chętnie nabył... Niech pani sobie wyobrazi — dodał, zwracając się ku Helenie — iż Samana przed wyjazdem swym, miał w swem mieszkaniu całą kolekcyę bożków przerozmaitych wyznań religijnych... Królował wśród nich ten czarny Buddha, ale i inne poczwary niemniej wspaniałe robiły wrażenie. Szczególniej był tam bożek wojny, cały nadziany strzałami, z oczyma z błękitnej emalii. Szkoda, że pani nie widziała tej kolekcyi...