Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/568

 Helena miała ochotę cofnąć się, lecz z po za drzwi prowadzących do salonu, doleciały ją zmieszane znajome jej głosy.
 — Najlepiej niech się go pani sama zapyta — mówił mężczyzna.
 — Cóżeś więc tam nosił, powiedz! — chichotała Żabusia.
 Rak palec do ust przyłożył.
 — Pst!... niech pani posłucha... to bardzo ciekawe — wyszeptał, zwracając się do Heleny.
 — No! — szczebiotała znów za portyerą Żabusia — powiedz, coś nosił do tej pani?
 — Powiedz, kochanie! — nalegał znów głos męzki, w którym Helena poznała głos... Hohego.
 Nastąpiła pauza, poczem ktoś chrząknął głośno kilka razy i gruby trywialny głos odpowiedział:
 — Nosiłem trzy tuziny ostryg i dwie butelki borda...
 Szalony wybuch śmiechu Żabusi zabrzmiał srebrzystą gammą.
 — A co? — mówił Hohe — przekonałem teraz, że owe obiady, któremi mnie częstowała Baczkiewicz — to ja fundowałem?... To wystarcza chyba dla położenia tamy plotkom panny Baczkiewiczówny! — A teraz... wyjdź, kochanie!
 Firanki rozsunęły się i ukazało się owo „kochanie“ — w postaci wielkiego draba odzianego w gruby syberynowy kaftan i długie zabłocone buty. Drab, przechodząc, sięgnął po czapkę leżącą na stole. Rak śmiał się teraz na całe gardło i czapkę mu podał.
 — A ktoś ty taki? — zagadnął — ku drzwiom wchodowym go prowadząc.