Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/569

 — Stróż z kamienicy wielmożnego pana — odparł drab, zamiatając czapką po ziemi.
 Rak drzwi za nim zamknął i ręce szeroko przed szukającą wyjścia Heleną rozstawił.
 — Nie puszczę... jak Boga kocham! — wołał.
 Ona prosiła go błagalnym głosem:
 — Państwo mają gości... nie jestem ubrana... przyjdę jutro!...
 Lecz Rak wołać zaczął:
 — Żabciu!... Żabusiu!...
 Na progu salonu stanęła nagle Żabusia. Była ubrana w różowy flanelowy szlafrok, obszyty brązowem futerkiem. Włosy, splecione w długie warkocze, spadały jej na plecy.
 Zobaczywszy Helenę, zatrzymała się przez chwilę niepewna i wahająca.
 — A... to ty!... — wyrzekła, podchodząc bez zbytniego pospiechu.
 Nagle w pół drogi, porwała się i rzuciła Helenie na szyję z szalonym wybuchem czułości.
 — Doskonale zrobiłaś, przychodząc... chodź do salonu... chodź!...
 Lecz Helena ociągała się.
 — Nie jestem ubrana — mówiła.
 Żabusia z zadowoleniem obrzuciła wzrokiem zaniedbany strój i wychudłą postać dawnej przyjaciółki.
 — Cóż to szkodzi!... Jest tylko pan Hohe... ten się nie liczy!...
 Uchyliwszy zasłony, wepchnęła Helenę do salonu, wołając tryumfująco:
 — Pani Świeżawska.
 Helena zatrzymała się, olśniona jasnem światłem dużej, na zielonej podstawie stojącej lampy, okry-