Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/585

wej, przyjmującej nędzne strony życia z uśmiechem i radością człowieka potrzebującego strawy dla swych ironicznych spostrzeżeń, iż mimowoli przylgnęła do zgorączkowanej istoty dekadenta.
 — Kiedy mi pan przyślę swych przeklętych poetów? — spytała, pragnąc zawiązać jakikolwiek węzeł pomiędzy sobą i tym człowiekiem.
 — Dziś, jutro... skoro tego cierpiącego anachoretę do siebie przeprowadzę...
 — Do siebie?
 — Tak... Żwan wyjeżdża dziś wieczór a ponieważ Samana idzie do Indyj, więc...
 Helena przerwała mu szybko:
 — Pan Żwan wyjeżdża?
 — Do Madrytu! Chce się z bliska przyjrzeć owej sławnej Hiszpance zręczniejszej od Slade’a i Bławatskiej... Podobno mięśnie pukające w jej łydce są wydoskonalone w taki sposób, iż mogą odegrać sycylianę z „Cavalerii rusticany“... Żwan chce to sprawdzić na miejscu.
 Helena uczuła się silnie dotkniętą w swej miłości własnej.
 Widocznie Żwan zwątpił w możność uczynienia z niej medium, lub edukacya owa wydała mu się zbyt trudną i długą. Wolał jechać tam, gdzie wszystko było już gotowe i dostatecznie wytrenowane.
 Nagle Samana zdawał się budzić ze swej apatyi.
 — Żwan — zaczął bełkotać szybko — Żwan... prosił... aby pani na niego zaczekała... Ma coś do powiedzenia.
 Lecz Helena skrzywiła się ironicznie.
 — Niemam czasu — odparła — niemam chęci