Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/593

pytał mnie po herbacie — czy Drechner nie umarł, lub czy Towarzystwo kredytowe nie odmówiło ci pożyczki ze względu na dęte cegły, jakie są główną podstawą solidności twych kamienic...
 — Szerkowski jest głupiec i pijak...
 — Cóż znowu!... to najrozumniejszy i najtrzeźwiejszy człowiek pod słońcem. Jemu przecież zawdzięczamy wyprowadzenie nas z tej jaskini łez i rozpaczy, w której (niczem Lamartine!) byliśmy pogrzebani.
 — To ty, nie ja...
 — Być może!... lecz ja przez uprzejmość i przyzwoitość małżeńską używam liczby mnogiej. Nie trzeba bowiem zapominać zanadto, że jesteśmy...
 Zawiesiła głos i dodała, parskając śmiechem:
 — Małżeństwem!...
 Śmiała się tak serdecznie, iż Świeżawski śmiać się również zaczął.
 — Ach... małżeństwem! — powtórzył.
 — Właśnie, małżeństwem — odparła Helena — teraz tylko jesteśmy rozsądni, nie zatruwamy sobie życia i idziemy jedno do Sasa, drugie do lasa... Wobec ludzi mamy „twarz marmurową“, lecz wszyscy wiedzą, iż związek nasz jest dobrowolnem połączeniem się dwojga osobników obdarzonych własną wolą i nienawidzących się wzajemnie. Jesteśmy prawdziwe małżeństwo Fin-de-siècle... nic więcej!...
 Rzuciła te ostatnie słowa z nadzwyczajną niedbałością, zanurzując brodę w czarny puch boa.
 Miała w tej chwili wygląd dużej czarnej papugi skrzeczącej słowa, które posłyszała w przelocie.
 — Wolność zupełna... voila! — dodała.
 Sanki stanęły.