Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/604

słowny, przecięty był co najwyżej uściskiem zimnej, alabastrowo białej dłoni.
 — Och!... mogłabym tak przesiedzieć trzy, cztery, pięć nocy... życie całe — mówiła dalej młoda dama — dla mnie mężczyzna nie istnieje... potrzebny mi tylko dla psychologicznego dopełnienia.
 — Dla mnie także!
 — I dla mnie także! — mówiły inne.
 Niektóre chwaliły się, iż zaprzestały najzupełniej być... żonami swych mężów.
 — Ten „zwierzęcy“ akt mnie oburza! — wołały. — Tański ma słuszność, nazywając to niskiemi popędami i poniżeniem naszej duchowej istoty!
 I tu Helena zabierała głos.
 Otwarcie, śmiało i jawnie przyznawała się do swego odosobnienia, w jakiem od lat tylu żyła. To co one dopiero teraz zdołały wywalczyć fortelami, ona wprowadziła w swój program życiowy oddawna.
 Świeżawski żył z nią wprawdzie pod jednym dachem, ale nie był jej mężem.
 Jedna Żabusia w tym całym klanie rozwijała inne zasady i poglądy.
 Ona żyła w jak najlepszej harmonii moralnej i fizycznej ze swym Rakiem.
 Na jej słowa powstawał krzyk.
 Ta Żabusia była niemożliwą. Któż widział poddawać się tak „panowaniu zwierzęcia“!...
 Czasami, w rozmowie potrącono o Borna i Jadwigę. Mówiono o nich, sznurując usta. Jadwiga była zgubiona dla towarzystwa. Uczciwe kobiety nie mogły mówić o niej nawet pomiędzy sobą... Helena próbowała żartować, znaleźć śmieszną stronę