Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/617

 — Nie chciałem wpływać na twe postanowienie. Byłaś dojrzałą kobietą — i sama o swoim losie stanowić miałaś prawo.
 — Nie, nie! — krzyknęła Helena. — Nie byłam nigdy kobietą... trzeba było mnie wziąć za rękę i wyprowadzić z tego przeklętego koła, w którem się obracałam. Opuściłeś mnie... opuściłeś!... Widzisz, do czego doszłam!...
 Oparła głowę na stole i zaczęła łkać głośno. Nie płakała tak dawno! Łzy te przyniosły jej wielką ulgę.
 Nagle, tuż nad swoją głową usłyszała cichy nizki głos:
 — Nie opuściłem cię ani na chwilę... zawsze myślą byłem przy tobie...
 W piersi jej zamarł oddech. Te kilka słów sprawiły na niej wrażenie piorunu.
 Lecz równocześnie rozdarło się jej serce strasznym żalem na myśl chwil minionych w jej życiu.
 — Co mi z tego — odparła równie cicho nie podnosząc głowy — co mi z tego przyszło, iż byłeś myślą przy mnie!... Myśl twoja nie osłoniła mnie przed tem co się stało... nie uchroniła mnie od stania się... kochanką Hohego!...
 Rzuciła te słowa prawie mimowolnie i chciała je cofnąć, lecz napróżno.
 Instynktownie podniosła głowę i ujrzała jak Born cofał się przed nią, jak przed nagle ujrzanym jadowitym gadem.
 — Ty? — wyrzekł prawie siny, tak straszna bladość pokryła jego rysy — Ty... byłaś kochanką Hohego?...
 Helena zakryła oczy.
 Niemogła znieść widoku tej twarzy tak strasznie zmienionej, z opadłą na dół szczęką, z oczyma