Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/622

serdecznej miłości, jak chciałaś wywołać ją w zbliżającym się ku tobie mężczyźnie?...
 Helena potarła rękę po czole.
 — Tak — powtórzyła — tak... masz racyę... jak chciałam... jak chciałam!...
 Przez myśl jej przesunęła się chęć powiedzenia temu człowiekowi, że dla niego właśnie zabił kilkakrotnie cień jej serca, lecz zacięła się w moralnym uporze.
 Schyliła się po leżące na ziemi okrycie.
 — Ja już ztąd pójdę! — wyrzekła potulnie.
 Narzuciła na plecy kolet i zaczęła wiązać z tyłu kapelusza końce woalki.
 Ręce jej drżały, zdawało się jej, że wybiera się na pogrzeb jakiejś ukochanej przez nią osoby.
 Born patrzył na nią, gładząc nerwowo swą splątaną brodę.
 — Czy nie masz pani do mnie żalu? — zapytał, nie poruszając się z miejsca.
 Ona odwróciła się i szła ku drzwiom przedpokoju powoli, z oczyma wlepionemi w ziemię.
 — Ja? — wyrzekła nareszcie — ja mieć żal do pana? Za co?... Za to że mi pan przypomniałeś kim jestem w rzeczywistości?...
 Lecz on prawie ostro poprawił jej słowa:
 — Kim stałaś się w rzeczywistości.
 Helena oparła rękę o klamkę drzwi i drżącym głosem odparła:
 — Nie... nie ja to byłam temi wszystkiemi kobietami, które widziałeś we mnie. Żyły we mnie i działały całe setki, całe tysiące istot... One to wytworzyły dokoła mnie owe wrażenia, których bolesne skutki odbijają się na mnie w tej chwili... Nigdy nie byłam sobą, nigdy nikt z nas nie jest sobą!... Pamiętaj o tem... Te istoty, które za nas