Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/635

ofiarowywała się iść ze mną. Zaczęła mustrować Nabuchodonozora... robi miny i dąsy, skoro kto z „panów“ przyjdzie na herbatę. Z Hohem nienawidzą się jak pies z kotem...
 — To przemawia na jej korzyść — roześmiała się Helena.
 Żabusia zmrużyła oczy.
 — Proszę... tak bardzo nienawidzisz pana Tańskiego?
 — O kim mówisz, czy o Hohem?
 — Tak!
 — Dlaczego nazywasz go Tańskim?
 — Bo Hohe ma do tego prawo! Jest to stary szlachcic Tański z rodu, a Hohe to przydomek...
 — Czy jesteś tego pewną?
 — Jestem pewną!... Dlaczego jednak ty tak bardzo Hohego nienawidzisz?... To dziwne!
 I po chwili milczenia Żabusia dodała z przekąsem:
 — Zdaje mi się, że dawniej byłaś innego zdania?
 Na zmienioną twarz Heleny wystąpił blady rumieniec.
 — Nie rozumiem cię... wytłomacz się...
 Żabusia powstała, podeszła do tualetki i zaczęła irchą czyścić fałszywe szafiry swoich kolczyków.
 — To bardzo proste — wyrzekła układnie — mówiono mi, że kochałaś się w Hohem do szaleństwa...
 — A!...
 — Tak!... tak!... I żeś ty chciała... tylko on nie miał ochoty!...
 Serce Heleny bić gwałtownie zaczęło.
 — Kto ci to powiedział? — spytała.