Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/638

 — Powiedziałaś mężowi?...
 — Naturalnie!
 — Cóż on?...
 — Przyjął nieszczególnie... mówi że to koszt, wydatek!
 — Spodziewam się!... W każdym razie staraj się być dla niego jak najuprzejmiejszą...
 — Jesteśmy teraz względnie dobrze... lepiej niż dawniej.
 Żabusia pokiwała głową.
 — Rozumiem... rozumiem — zamruczała jakby sama do siebie.
 Helena bez entuzyazmu odbierała od swej przyjaciółki te maluchne drobiazgi i składała je na łóżku. Patrzyła na nie przygasłym i zmęczonym wzrokiem. Ubrana była w długi płaszcz jesienny ciemny i bardzo szeroki. Z dwóch otworów po bokach wychodziły jej ręce, z których zdjęła rękawiczki.
 Ręce te były wychudłe i woskowo blade, jak ręce suchotnicy...
 Nagle Helena powstrzymała wyciągające się ku niej ramię Żabusi.
 — Dziękuję ci... mam wszystko co mi potrzeba!
 Żabusia zamknęła szufladę i powstała z klęczek.
 Patrzyła na Helenę z pewnym rodzajem poufałej ciekawości. Sznurowała usta i kiwała głową.
 — Fatalna awantura! — wyrzekła nareszcie — czy ci się tylko uda...
 Helena nie zrozumiała przewrotnego znaczenia tych słów.
 — Och!... to nie awantura! — odparła opierając się o poręcz łóżka — ja sama tego bardzo