Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/639

silnie w danej chwili pragnęłam. Chciałam zapełnić pustkę dokoła siebie, choć gdybym była wiedziała...
 Urwała, zmęczona tem macierzyństwem, które przyszło na nią zbyt późno i trwożyło ją swem nieznanem niebezpieczeństwem.
 Żabusia patrzyła na nią przez długą chwilę z pod nastroszonej grzywy.
 Nagle poskoczyła ku drzwiom i zamknąwszy je, zbliżyła się ku Helenie z wyrazem szalonej ciekawości na swej lalkowatej buzi.
 Stanąwszy tuż koło łóżka, przechyliła się przez poręcz i szeptem spytała:
 — Powiedz mi... moja złota... czyje to?...
 Piorun uderzył w serce Heleny.
 — Jakto, czyje? — wybełkotała.
 — No tak — szeptała Żabusia — przecież wszyscy wiedzą, iż od dawna małżeństwo wasze było fin-de-siècle... nie byłaś żoną twego męża... tylko de nomine... Sama to mówiłaś... Nie będziesz przecież chciała teraz wmówić w cały świat, że to dziecko twego męża!...
 Był to najdotkliwszy cios, jaki ponieść mogło serce Fin-de-siècle’istki.
 Opamiętała się wszakże, stłumiła gorycz cisnącą się na jej usta i odparła dobitnym choć drżącym głosem:
 — A jednak tak jest!... Mój mąż jest istotnym ojcem mego dziecka... Pogodziliśmy się...
 I z wysiłkiem dodała:
 — Żyjemy teraz nawet bardzo dobrze...
 Żabusia uczuła się niemile dotkniętą tym brakiem „zaufania“ ze strony swej dawnej przyjaciółki. Zesznurowała usta, złożyła ręce w małdrzyk.
 — Wierzę ci — odparła — ja wierzę, lecz