Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/643

 Hohe uśmiechnął się pobłażliwie i z nonszalancyą po papieros sięgnął.
 Lecz Żabusia wpadła na Raka z roziskrzonemi oczami.
 — Rak, jesteś głupi! — zawołała — pan Tański ma co innego do pisania, niż elementarze. Od tego są inne gryzmoły. Siedź cicho i nie wyrywaj się, skoro się na niczem nie znasz. Lepiej opowiedzcie mi, co to zaszło w cukierni?...
 Tański sięgnął po monokl.
 — Nic wielkiego... napadł na mnie gbur i zaczął krzyczeć... Ustąpiłem mu z drogi, bo nie lubię ludzi źle wychowanych... Pożałuje jednak tego kroku...
 Żabusia aż przykucnęła na ziemi z wielkiego zdziwienia.
 — Któż to się ośmielił napaść na pana? — spytała.
 — Och, nikt!... Born!...
 — Born?... Dlaczego?...
 — Pod pozorem, że mu wyrzucam całe ustępy z „Paryasów“.
 Roześmiał się ironicznie i dodał:
 — Drogocenne perły... quoi!...
 Wpakował monokl w oko i przypatrywał się Helenie, która, słysząc nazwisko Borna, podniosła spuszczoną głowę.
 Żabusia porwała się z ziemi.
 — Ach te „Paryasy“! — krzyczała. — Już mi kością w gardle stoją!... Sługi, stróże, robotnicy, żebracy... czyż tylko z takich mętów świat się składa? Bardzo dobrze pan robi, skracając tę przenudną powieść... Ręczę, że przez nią odpadają prenumeratorzy.
 — Naturalnie! — odparł Hohe. — W samym