Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/73

jest was tylko garstka i obłęd wasz przeminie, inaczej... inaczej...
 Nie dokończyła; upadła na fotel i twarz w spracowanych dłoniach ukryła. Promień słońca padł teraz na jej śnieżne włosy i rozsypany słał się ku ziemi, aż pod stopy Heleny, migocąc gwiazdką na końcu jej lakierowanego bucika.
 Helena stała chwilę zmieszana, z oczyma spuszczonemi w ziemię, wreszcie, nieruszając się z miejsca, spytała zmienionym głosem:
 — Cóż mam uczynić, może rozstać się z mężem?
 Lecz ciotka Julia, nie odrywając twarzy od dłoni, odpowiedziała:
 — Co Bóg złączył, niewolno jest ludziom rozłączać!
 Natychmiast Helena podniosła głowę. Sceptyczny uśmiech powrócił na jej wargi. To bezwzględne a tak często wyrokami rozwodów negowane zdanie zabiło w niej wszelką chęć dłuższej z ciotką rozmowy.
 — Żegnam ciocię! — wyrzekła, kierując się ku drzwiom.
 Ciotka Julia nie poruszyła się z miejsca, siedziała wciąż nieruchoma i tylko wzdłuż jej palców sączyła się wązka nitka krwi i ku czarnej sukni, jak rubin drobny i blask w siebie chłonący, spadała.