Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/75

się w konie dzieci. Opodal siedziały bony zajęte rozmową. Ciemne ich suknie rzucały plamę na ten poranek wiosenny. W dali widać było koronkę bezlistnych drzew, bramujących aleje. Tu i owdzie szarzał brudny i banalny liniami posąg. Majeski ku Helenie podszedł i rękę jej podał. Wyciągnęła doń rękę, w której trzymała suknię.
 Mignęła ciemno czerwona aksamitna spódniczka.
 — Dawno pan czeka?
 — Od kwadransa.
 — Spóźniłam się — przepraszam! Byłam u ciotki Julii.
 — Było kazanie?...
 — Nieuniknione; lecz dziś ciotka zdołała mnie trochę wyprowadzić z równowagi.
 — O cóż jej chodzi?
 — Zawsze o jedno i to samo. Według niej nie wypełniam mych obowiązków, nie mam sześciorga dzieci... que sais je!...
 — Czemuż tych wymówek nie robi mężowi pani?
 Helena parsknęła śmiechem.
 — Mówmy o czem innem — o co panu chodzi, co mi pan powiedzieć pragniesz!
 Majeski gryzł wąs nerwowym ruchem.
 — To trochę trudno — wyrzekł wreszcie. Przedewszystkiem trzeba, ażebyś pani zapomniała na chwilę, że mówisz z człowiekiem... praktycznym. Zdaje mi się bowiem, że niepraktycznym krokiem z mej strony udawać się z żądaniem czegoś do pani, do pani, którą...
 — Którą kocham! — dokończyła Helena.
 Majeski zdawał się być coraz więcej zmieszanym.