Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/79

 W domu czekała na nią w przedpokoju pokojówka.
 — Proszę pani — pani Heglowa czeka na panią od godziny w salonie.
 — Pani Heglowa?
 — Tak!
 Helena wbiegła szybko do salonu i cisnęła mufkę na ziemię.
 — Jak się masz, poczciwa! — dlaczego wczoraj nie przyszłaś! — wołała zdaleka!
 Z fotela podniosła się kobieta lat trzydziestu, dobrze zbudowana, ubrana dostatnio w brązową wełnianą suknię i niewielki kastorowy kapelusz.
 — Jak się masz Heleno — wyrzekła cichym głosem.
 Helena rzuciła się przybyłej na szyję.
 — Nie widziałam cię wieki...
 Zatrzymała się nagle i uważnie na piękną twarz Heglowej spojrzała.
 — Co się stało?
 Heglowa uśmiechnęła się smutnie.
 — Rozstałam się z mężem!
 Helenie ręce opadły.
 — Ty, dlaczego?
 — Nie mogłam z nim żyć dłużej, wolałam więc odzyskać swą swobodę.
 Helena usiadła na kanapie i pociągnęła za sobą Heglowę.
 — Nie skarżyłaś się nigdy! — zaczęła — jakież są rozstania waszego przyczyny?
 — Och!... nieprzewidziane przez ustawy rozwodowe... niezgodność charakterów — nic więcej.
 — Czy będziesz żądać rozwodu?
 — Prawdopodobnie!
 — A... posag?