Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/96

 Helena skrzywiła usta i wsunęła ręce w kieszenie fartuszka.
 — Przyznaj jednak — zaczęła — że skoro opisywane są „upadki“, już książka sama przez się jest drastyczną i niemoralną... według świata! — dodała pośpiesznie.
 — Nie, moja droga! — odparła Heglowa — najczęściej owe „upadki“ są tragicznemi i stanowią w sobie właśnie jądro moralności całego dzieła. Upadki pani Bovary należą do takich tragedyj a wydadzą ci się tem tragiczniejszemi, jeśli czytać je będziesz rozumem, nie zmysłami!
 Objęła Helenę wpół i ucałowała ją w czoło.
 — A teraz, idź robić twój krem! — wyrzekła.
 — Idę! — odparła Helena — nie wiem tylko, gdzie mi się zapodziała moja Ćwierciakiewiczowa!
 Poskoczyła do fortepianu, z masy nut wydobyła błękitno oprawną książkę i, idąc w stronę kuchni czytać zaczęła.
 — Krem czekoladowy... krem czekoladowy...
 Urwała i ku Heglowej się zwróciła.
 — A jeżeli ci mąż posagu nie odda, co zrobisz? — spytała.
 Heglowa uśmiechnęła się łagodnie.
 — Mąż mój posag mi odda — wyrzekła — jestem tego pewną!
 Helena potrząsnęła głową.
 — Co za optymizm!...
 — Co za pesymizm! — odrzuciła Heglowa. Zresztą nie obawiaj się o mnie... pójdę choćby za sklepowę i przez ten czas zacznę się uczyć buchalteryi...
 Helena otworzyła szeroko oczy.
 — Ty?...
 — Tak, ja!... praca nie hańbi!...