Strona:Gabriela Zapolska - I tacy bywają.djvu/167

 Poseur zmienił pozę i porwał się za głowę.
 — Czego? Czego?
 — Względem Marcysinej chusteczki — odpowiedziała Kośtalowa, — składając niski ukłon.
 W ręku trzymała wykrochmaloną chusteczkę panny młodej.
 — Kliszę popsuła! — jęknął brunet.
 Kośtalowa obejrzała się dookoła.
 — Jak Boga uwiebiam, nic nie ruchałam... jeno...
 Dokończyć nie mogła, znalazła się bowiem za drzwiami.
 I rozpoczęło się znów pozowanie, poprawianie, układanie.
 Pod Marcysią nogi drżały, jak w febrze. Oczu roztworzyć wcale nie mogła.
 Napróżno właściciel zakładu upominał ją, napróżno poseur żądał, a Franciszek rozkazywał, ona stała jak martwa, z powiekami zaciśniętemi kurczowo. Czuła, że jeśli powieki rozchyli, strumienie łez z poza nich popłyną. Nie napróżno ją w gardle tak dusi. Ona wie, co to znaczy...
 Bo jeszcze, żeby ją ten Franciszek za rękę nie trzymał — ale to przecież dziewczynie krew do głowy bije, kiedy ją „kawaler“ za rękę ściska! Coś ją dławi i dusi... Nie, oczu rozewrzeć nie chce, nie może! Już niech ją