Strona:Gabriela Zapolska - I tacy bywają.djvu/173

 Ale Franciszek ciągle żartuje.
 — Bo ci też potrza było te oczy zawierać? No, patrz, nikiej trupek taką masz gębę.
 Marcysia wybucha:
 — A to marność z tą frotografią! Teraz se ślipia będziesz oglądał na tym djabelskim rynśtunku! I tak gdzieś się włóczyłeś cały ranek. A to ci los z takim chłopem!...
 — Pewnie, że los — odpowiada Franciszek, — przynajmniej mam ślipie, a ty ich nie masz, ślepaku jakiś!
 I stoją teraz naprzeciw siebie: ona drżąca cała ze złości, on podchmielony, uśmiechnięty, wyzywający.
 Pomiędzy nimi na obrusie czerni się fotografja.
 — No i jakże będzie, pani majzdrowa, jak ja ramki galantne kupię i nad komodą, pod Zmartwychwstaniem, kole Napoliona powieszę? Powiedzą i dzieci i wnuki: to ci biedny człowiek, żonę ślepą miał!... Jak Boga kocham, ślepą!
 Krokiem mazurowym posunął się ku żonie.
 — Tak ci już wszyscy u Nakwaska na piwie mówili! Jak Boga kocham! A co ci to, Franek, żuna oślepła? Biedny Franek, ze ślepakiem się zeszedł!...
 Na Marcysię ognie uderzyły.