Strona:Gabriela Zapolska - I tacy bywają.djvu/18

ostróg i szybkie kroki mężczyzn, zbiegających po schodach na scenę.
 Ochrypłe głosy maszynistów mieszały się z krzykiem reżysera, przyciszony śmiech zaczepionej na schodach służącej — z piosenką, śpiewaną w jednej z oddalonych piętrowych garderób.
 Aktorki, potrącając się wzajemnie, kładły długie suknie, plącząc i mieszając treny, pożyczając sobie wzajemnie szpilek, kawałków gazy lub igieł z resztkami nici.
 Na podłodze w masie jedwabiu i koronek tonęły sługi, upinając treny, podszywając baleuzy, wyrywając sobie jednę parę nożyczek i kawałek białej tasiemki.
 Subretka malowała sobie nozdrza, a staruszka jubilatka zakrywała zbyt wycięty stanik kawałkami koronki.
 Aktorka dziobata wycierała ręce opoponaxem, mrużąc oczy z dystynkcją niezrównaną.
 Nagle, jakby sobie coś przypomniawszy, porwała się z miejsca.
 — Rejent Milczek! — zawołała — gdzież jest rejent Milczek?
 Chuda, milcząca kobieta drgnęła i oderwała oczy od gazu.
 — Jestem tu! — wyrzekła nierównym, drżącym głosem.
 — Pokaż się pani! — wołała tamta —