Strona:Gabriela Zapolska - I tacy bywają.djvu/19

niechże zobaczę ten panache, który kupowałaś dziś na Wodnej ulicy... Powiadam paniom, panache jak... dynia, z samych strusich piór.
 Wszystkie aktorki zwróciły oczy na Maryszewską, tulącą się do swego kącika.
 — Gdzie panache? gdzie? — pytały.
 W oczach im migotały blaski, jakie mają zwykle kobiety na widok nowości tualetowej.
 Maryszewska jednak nie odpowiadała — szukała teraz nerwowo roli i, znalazłszy ją, czytać zaczęła.
 — Zapłaciła dwa talary i nie ubrała się.... skąpica!...
 A subretka, przypadłszy prawie na kolana, zawołała:
 — Gdzie panache?... pokaż pani!... pokaż!
 Maryszewska zniecierpliwiona poruszyła się na krześle.
 — Kupiłam, prawda! — odrzekła po woli — ale nie dla siebie!...
 — Dla kogo? Dla kogo? — nalegano ze wszystkich stron.
 Ona uśmiechnęła się teraz łagodnie, rzewnie prawie.
 — Dla... Mani.
 Kobiety zamilkły na chwilę.
 Lecz ona mówić teraz zaczęła.
 Tak, dla Mani kupiła panache do kapelusza, a wczoraj sukienkę i pończochy pół-