Strona:Gabriela Zapolska - I tacy bywają.djvu/39

 — Dobrze!
 — Ale kobiety płacą, tak jak i mężczyźni.
 — Cie go!... voilà du nouveau!...
 — Nuwo, czy nie nuwo!... Chcecie, to płaćcie, zatabaczone siroty...
 — No, dobrze! Ale wyrażaj się dystyngowaniej...
 — Jutro rano... jak będę księciem de Bligny, ale nie teraz... No, dawajcie każde po dwa szóściele, bo tak będzie, jak z szewcem w „Gałganduchu“...
 Z pod ziemi wyrósł obszarpany maszynista, który na brzęk dziesiątek zjawia się zawsze, jak duch nagle wywołany.
 — Uważaj, ubogi młodzieńcze, co masz przynieść. Nadstaw łapcie, niech ci pieniądze policzę. A żeby się co po drodze nie przylepiło!...
 Lecz reżyser uznaje za stosowne użyć swej władzy:
 — Panowie, do stu djabłów!... Jan de Thomeray czeka! Proszę na miejsca!... Akt drugi... gdzież pan Nadniżyński?....
 — Grandziarz?
 — Rafa?
 — Ma syna!
 — Jak Boga kocham, ma syna!
 — Panowie, na Boga! Trochę spokoju... Skoro niema pana Nadniżyńskiego, sam jego rolę czytać będę...