Strona:Gabriela Zapolska - I tacy bywają.djvu/62

 Wielkie jego majątki topniały mu w rękach, płynąc jak i życie jego — na marne!
 Sumy całe ulatniały się, nie pozostawiając po sobie śladu.
 On nie rachował nigdy — dziwił się tylko, gdy skrytka w biurku okazała się pusta.
 Mruczał tylko i wydawał rozporządzenie, aby las wyciąć, lub jedną z wiosek sprzedać.
 W jedną tylko potęgę wierzył ten człowiek — w potęgę pieniędzy.
 Sądził, że pieniędzmi wszystko opłacić i okupić można. Każdy żal, każdy zawód serdeczny miał, wedle niego, swą cenę.
 Nawet życie ludzkie chciał kupić i dziwił się, że go nabyć nie można.
 Gdy mu dano znać o śmiertelnej choro bie syna, posłał znaczną sumę pieniężną z lakonicznem rozporządzeniem:
 — Za te pieniądze wyleczyć go! Chcę tego.
 Więcej nic.
 Według niego, było to dostateczne do wlania życia w kostniejące już ciało.
 Gdy otrzymał telegram, donoszący mu o skonie syna, pierwsze jego słowa były:
 — Chyba nie otrzymali pieniędzy!
 Nie on był winien wszakże tej strasznej niemoralności pojęć, — wychowanie spaczone, wychowanie magnackiego dziecka, samowolnego, gwałtownego, pełnego dumy i nieukró-