Strona:Gabriela Zapolska - I tacy bywają.djvu/97

 — Vous avez raison, trzeba zniknąć w sam czas.
 Misia śmieje się wesoło.
 — Mais vous étes lugubre, mon ami! — woła okręcając koronką swą ptasią główkę — patrzysz pan na mnie z takim smutkiem, jakbyś swój pogrzeb w moich oczach widział...
 Hrabia potrząsnął głową.
 — Vous avez déviner, madame! — odparł przyciszonym głosem.
 Misia śmieje się coraz bardziej, czuje, że przechodzi granice dobrego tonu, ależ ten hrabia jest nieporównany! quelle drôle d’idée mówić w tej chwili o... pogrzebie. Baronówna Lola, stojąca obok hrabiny, przyłącza swój srebrny chichot do głosiku Misi — i śmieją się obie, śmieją z tej dziwnej twarzy hrabiego, z jaką ściska im ręce i żegna, odprowadzając do drzwi.
 — Dites donc! — woła już na progu Misia — vous allez à Vienne, że żegnasz się z nami tak serdecznie?
 — Nie, nie jadę do Wiednia, ale... — i hrabia urywa, uśmiechając się z przymusem.
 — Ale? — nalegają kobiety.
 — Ale... bardzo daleko! — kończy hrabia, ściskając im raz jeszcze ręce.
 Nowy wybuch śmiechu, potem turkot karety i wołania z okna:
 — A nie zapomnij, hrabio! Masz mi dziś