Strona:Gabriela Zapolska - Jak tęcza.djvu/110

 Zwróciła więc ku niemu swą twarzyczkę, która prześlicznie zarysowała się w aureoli jasnego kapelusza, narzuconego masą liliowego kwiecia i siłą nerwową wywołała na usta uśmiech.
 — Pan? Mnie? Nie. Pan mnie nie obraził wcale...
 — A jednak miałaby pani prawo kazać mi iść precz jak ostatniemu natrętowi. Ośmielam się rozmawiać z panią i... nie przedstawiłem się pani.
 Stanął na chwilkę i wyrzekł z układnym, szablonowym ukłonem:
 — Karol Hawrat, adwokat ze Lwowa.
 Ją aż zabolało to jakiekolwiek imię i nazwisko.
 Przestał być wizją — był adwokatem ze Lwowa.
 Uderzyło ją to, że był ze Lwowa, a ona nie widziała go nigdy.
 — Ja jestem także ze Lwowa — odparła ze śmiechem.
 — I na to potrzeba aż laguny i Lida, ażeby się zejść w taką śliczną noc księżycową i zamienić tych słów kilka.
 Szli teraz aleją koło maneżu z huśtawkami, przy którym paliło się kilka jaskrawych pochodni.
 Ochrypła katarynka grała walca.
 — Tak jęczy ta włoska katarynka, jak nasza lwowska w niedzielny wieczór z poza Żółkiewskich parkanów — wyrzekł Hawrat, stając koło balustrady — ale pani tam pewnie nigdy nie była?
 — A pan był?
 — Byłem nieraz.
 Głos jego zabrzmiał twardo i ostro. Zapatrzył się chwilę w czerwone smugi światła i zwrócił się nagle ku Helenie:
 — Chodźmy dalej!
 Poszli pod drzewami milcząc, jakby pomiędzy nimi przeszedł jakiś cień. Helena czekała, czy on nie zrobi żadnej aluzji do pierwszego ich spotkania.
 Ale on w tej kwestji zupełnie milczał. Tylko obracał machinalnie w ręku róże, które ciągle jeszcze niósł ze sobą.
 Helenie się zdawało, iż od czasu do czasu obrzuca ją ciekawem spojrzeniem, jakby chciał zbadać, z kim ma do czynienia.
 Uczuła się tem głęboko dotkniętą.
 Wszystko w tym człowieku za zbliżeniem się drażniło ją i bolało. W głębi swej duszy wykołysała tę dziwną postać i tylko raz jeden na chwilę, gdy się zjawiła z czarnych draperyj gondoli, zdała się jej godną wyobrażenia, jakie o niej powzięła.
 A mimo to czuła się tak szczęśliwą, iż wreszcie go odnalazła, że pierś jej, zdawało się, nie mogła pomieścić tej radości.
 — Co zrobimy z różami, które miała pani posłać We-