Strona:Gabriela Zapolska - Jak tęcza.djvu/111

necji? — zapytał nagle wskazując na kwiaty. — Przeznaczyliśmy je morzu, chodźmy do Stabilimento i wrzućmy je z werandy w wodę. Chce pani?
 Lecz Helena szybko zaprzeczyła.
 — Nie!... nie tam.
 — Dlaczego?
 — Tam brzydko... tam się ludzie kąpią.
 — A!... prawda!...
 I po chwili milczenia dodał z radością w głosie:
 — Pani jesteś artystką?
 — Nie! Nie jestem artystką.
 Żachnął się niecierpliwie.
 — Pani mnie nie rozumie. Pani sądzi, że ja przypuszczam, iż pani jesteś aktorką, malarką, rzeźbiarką... Co znowu! Pani jesteś lepiej, wyżej. Pani jesteś artystką w odczuwaniu życiowego piękna... No... i cóż... jesteś pani taką artystką? Czy zgadłem?
 Z całą szczerością odparła Helena.
 — Zgadłeś pan!...
 On zaczął się śmiać jakimś cichym, nerwowym śmiechem.
 — To dobrze!... To bardzo dobrze!... Nie chce pani, aby te kwiaty, które pani przedstawiają się jako zbiór czaru delikatnej woni, barw i kształtów, weszły w kontrast z temi karykaturami, które pluszczą swe reumatyzmami pokrzywione ciała pomiędzy sznurami bezpieczeństwa... To ładnie! To dobrze! To po kobiecemu, ale ładnie po kobiecemu!...
 I po chwili dodał znów z wielką radością:
 — Cieszę się! cieszę się!...
 Mimowoli Helena spytała:
 — Z czego?
 — Bo to mi pani sylwetki nie psuje... bo ja sobie panią taką może przedstawiałem.
 — Pan... sobie mnie przedstawiał?
 — Naturalnie. Czy pani sądzi, że nie myślałem o tobie? Czy pani tak sądzi?
 Stali już przed kratą bramy, prowadzącej do ogrodu willi.
 Ona była w cieniu.
 Na jego twarz padało pełne światło.
 Chciała mu odpowiedzieć, iż sądziła się zupełnie zapomnianą wobec jego wycieczek do Wenecji, lecz w porę opamiętała się. Uznała, że podobne powiedzenie byłoby głupie i niestosowne. Na ustach jego dostrzegła cień ironji.
 — Nie, nie sądzę!... — odparła krótkim, prawie suchym głosem.