Strona:Gabriela Zapolska - Jak tęcza.djvu/112

 Pchnęła bramę i weszła do ogrodu.
 — Pani mieszka w Stabilimento?
 — Tak
 — Ja także.
 — Wiem o tem!
 Przeraziła się tych słów, chciała je cofnąć, było już zapóźno. On jednak miał tyle taktu, że tych jej słów nie podniósł.
 Przechodząc, rzucił na krzak róż trzymane w ręku kwiaty.
 — Niech umrą przy swoich — wyrzekł z jakimś smutnym uśmiechem. — Lżejszą będzie im śmierć, mniejszy ból.
 Teraz Helenie wydało się to, co zrobił ładne i pełne wdzięku, lecz schowała w głębi swej duszy odniesione wrażenie.
 Doszli już do drzwi willi — Helena weszła do sieni.
 — Dobranoc panu! — wyrzekła cicho.
 — Pani już idzie do pokoju? — zapytał Hawrat jakby z żalem — noc tak piękna, chodźmy przejść się trochę!
 Przed oczyma Heleny przesunęły się nagle sylwetki papieskiego sekretarza, kupca z Tryestu...
 — Nie — wyrzekła najsłodszym, na jaki mogła się zdobyć głosem — jestem znużona... idę na górę. Dobranoc panu!
 Zebrała fałdy sukni i, nie podając Hawratowi ręki, weszła szybko w głąb sieni.
 Po czerwonym, sukiennym dywanie zaczęła wchodzić na schody.
 Elektryczne światło oblewało ją całą.
 Patrzącemu z dołu mężczyźnie wydała się nagle dziwnie ponętną i piękną.
 Blada, wysoka, kształtna, w wielkim kapeluszu na drobnej główce, osadzonej rasowo, niosła z wdziękiem i gracją wybornie skrojoną suknię, która niezliczoną ilością fałdów, na kształt przewróconego kielicha kwiatu, wlokła się za nią z delikatnym szelestem.
 Już na zakręcie — zwróciła raz jeszcze twarzyczkę ku niemu i z pod długich rzęs spojrzała smutnie i trochę surowo.
 Coś chorobliwie marzącego było w wyrazie tych oczu i w linji jej opuszczonych ku dołowi ust.
 Skinęła głową — i znikła na zakręcie schodów.
 Hawrat postał chwilkę i patrzył jeszcze w pustą już przestrzeń.
 Wydała mu się ona teraz jakąś wizją, spowiniętą w lekkie muśliny.
 Przytem chód jej był bardzo piękny, równy i szlachetny.
 Potarł ręką po czole i pomyślał.