Strona:Gabriela Zapolska - Jak tęcza.djvu/181

 Odrzuciła się od niego, niezgaszona jego słowami.
 — Właśnie dlatego, że czuję się szczęśliwą w tej chwili, chcę pomnożyć to przeświadczenie jeszcze pewnością, że będziemy i nadal tak szczęśliwi...
 — Czem? Czy nadzieją, że przyjmować będziesz pewną ilość matołków w swoim salonie?
 Helena śmiać się zaczęła.
 — Matołków?... Ależ ja mówię o twoich przyjaciołach.
 — Ja nie mam i mieć nie będę nigdy przyjaciół! wymówił twardo.
 Puścił jej głowę i, oparłszy się o balustradę, patrzył znów w przestrzeń.
 Dreszcz znów przebiegł serce Heleny,
 — Czy nie wierzysz w przyjaźń? — spytała.
 Nie było odpowiedzi.
 — Wierzysz jednak w miłość?
 Zwrócił ku niej swe wielkie i piękne oczy i zagłębił w niej wzrok tak wymowny, że zrozumiała go bez słów!
 — Kochając — wierzysz w mą przyjaźn dla ciebie... ciągnęła dalej.
 Sceptyczny uśmiech, lekki, zaledwie dostrzegalny przewinął się przez jego usta.
 Teraz ona porwała go gwałtownie za ręce.
 — Dlaczego się uśmiechasz? Czy nie wierzysz, że zdolną jestem do okazania ci największych dowodów przyjaźni? Czy sądzisz, że jedynie miłość mnie do ciebie przywiązuje?
 — Co ja myślę... wyrzekł po drugiej pauzie — to już zostać powinno moją tajemnicą, ale to jedno ci powiem, Leno, i zapamiętaj to sobie — że pomiędzy ludźmi, którzy się namiętnie, (uważaj co mówię) namiętnie kochali, nie może być śladu przyjaźni. Pierwszy kontakt ust... i uczucie dobroczynne łagodne niknie. Ty, skoro coś nas rozłączy, nie tylko nie dasz mi dowodu przyjaźni, ale wręcz staniesz się moim wrogiem...
 — Skoro nas coś rozłączy?
 To jedno tylko zrozumiała i blada, prawie bez tchu oparła się o balustradę.
 — Skoro nas coś rozłączy?
 Żadne słowo zaprzeczenia celem zatarcia tego wrażenia nie wyszło z jego ust. Opał się o słup i nagle zmieniony dodał niskim, prawie drżącym głosem:
 — Kto wie, co go jutro czeka?...
 — My przecież wiemy! wyszeptała z wysiłkiem.
 — Tak, wiemy w tej chwili, ale za minut dziesięć...
 — Och! Jak możesz tak mówić!...
 — Sama tę rozmowę wyzwałaś! Dlaczego ciągle zwracasz się ku przyszłości? Czemu nie żyjesz teraźniejszością?