Strona:Gabriela Zapolska - Jak tęcza.djvu/261

 Serce jej biło nadzwyczaj słabo i nierówno. Myśli wirowały i zdawały się kłębić, jak gnane wichrem liście. Długa chwila minęła, zanim z tego chaosu Helena zdołała coś uporządkować.
 Wreszcie wypadki dnia wczorajszego zaczęły zjawiać się przed nią i nagle uprzytomniła sobie wszystko.
 Przypomniała sobie, że obecność Lali miała zwiastować jej decyzję Weryhy.
 Porwała się z pościeli i spojrzała dokoła.
 Lali nie było.
 Ta pustka koło jej łóżka była tak wymowna, że Helena odrazu zrozumiała wszystko.
 Weryho ją kochał i odszedł z jej życia, uprowadzając dziecko.
 Zwyczajem kobiet, chciała się jeszcze łudzić.
 Zadzwoniła.
 Weszła służąca.
 Helena możliwie spokojnym głosem zapytała o godzinę.
 Dziewczyna odpowiedziała jej, że jest już dwunasta.
 Helena po chwili, jakby od niechcenia, rzuciła pytanie, czy nie przyprowadzono dziecka.
 — Nie, proszę pani — odparła pokojówka — a nawet pan Weryho dziś rano się wyprowadził.
 — Jakto?
 — Tak... O godzinie ósmej, kiedy pani spała, pan Weryho sprowadził posłańców, którzy jego rzeczy na wózki zabrali. A tu list do wielmożnej pani.
 Podała jej kopertę, której format przypomniał listy Weryhy, przysyłane do Reichanhall.
 Wzięła list i zbielałemi usty wyszeptała:
 — Dobrze, odejdź!
 Siedziała z tym listem długą chwilę, nie mogąc zdecydować się otworzyć go.
 Znów list. I znów zwiastun nieszczęścia i osamotnienia.
 Wreszcie otworzyła kopertę: W krótkich, prostych słowach Weryho wyznawał jej swą miłość i zawiadamiał, że odchodzi z jej życia wraz z dzieckiem. „Kochałem już raz, nie będąc wzajemnie kochany, męczyłem się bardzo. Nie mam sił przechodzić po raz wtóry podobnej męczarni, a to jeszcze byłoby straszniejsze...“
 Helena zasłoniła oczy i długo tak siedziała nieruchoma.
 Powróciła więc do tego punktu, na którym stała w pierwszych chwilach swego powrotu do Lwowa.
 Ów spokój, poszukiwanie piękna w cierpieniu, stopniowe uszlachetnienie swej boleści, to było wszystko tylko wynikiem suggestji i wpływu, jaki Weryho na nią wywierał. Gdy on zniknął z jej życia, dawne usposobienie wracało