Strona:Gabriela Zapolska - Jak tęcza.djvu/99

 Wizja jej — bawiła się... bawiła, jak pierwszy lepszy mężczyzna, który umie użyć życia, który spędza hulaszcze noce.
 Ha! ha!... jakież rozwianie złudzeń!
 I ona chodziła na brzeg wywoływać jego postać znów pod sklepieniem gwiazd.
 Prosty wypadek sprowadził go nad brzeg morza wówczas o wieczornej porze.
 Szedł przed hulanką zaczerpnąć świeżego powietrza i spotkał ją...
 Może jeszcze nie dobrze wytrzeźwiał po nocnem upojeniu i to, co mówił — mówił bez wiedzy i woli.
 Kto wie! Kto wie!...
 A ona stroiła go w szmaragdowe szaty wizji i składała w jego ręce swą duszę i jej śmiertelne trwogi.
 Szaleństwo!...
 Należy się otrzeźwić i wrócić do życia. Skoro się ma ciało i kości, trzeba chodzić po ziemi i nie unosić się w przestworzach. Dziś, jutro Helena wyjedzie z Wenecji i podąży w stronę Lwowa. Teraz jest przekonaną, że gdy się znajdzie na placu Marjackim, przejdzie wzdłuż Karola Ludwika, przez Akademicką dostanie się do parku, oprzytomni się i wszystko to okropne i smutne wyda jej się po prostu śmieszne.
 Całe owe spotkanie nadrzeżne i postać owego nieznajomego w gumowym płaszczu należy traktować humorystycznie...
 Tak, tak, tylko humorystycznie.
 Policzki Heleny pokryły rumieńce, usta były aż krwawo kolorowe. Ładność jej, jak u kobiet nerwowych, przechodziła pod wpływem przeciwności w piękność i potęgowała urodę.
 W brutalnem świetle elektrycznem rysowała się jako uosobienie powściąganego z siłą gniewu i żywiącej się skrwawioną raną duchową ironji.
 Wizja w gumowym płaszczu — myślała, wyszukując teraz z okrucieństwem wszystko, co mogło ściągnąć z piedestału to, do czego płonęła kadzielnica jej ducha — wizja, która powraca nad ranem i niewyspanemi, zapuchniętemi oczami wita wschód słońca. Wizja, która żyje tylko dla ciała a w chwili podniecenia niewyszumionem Asti prawi o objawieniach i Wielkiej Zagadce Śmierci...
 Świętokradztwo!...
 Z uczuciem najwyższej odrazy myślała już teraz o nieznajomym. Nie pojmując rodzaju tego rozdrażnienia, stawiała go na równi z sekretarzem papieskim i kupcem z Tryestu.
 Ci dwaj, myślała, otwarcie przynajmiej przyznali się, do czego dążyli. Ciągnęło ich moje ciało, brutalnie, po zwie-