Strona:Gabriela Zapolska - Korale Maciejowej.djvu/13

 Cisza więc panowała prawie zupełna. Czasem tylko załopotał tasak o stolnicę, zagdakała kura, trzasnęły drzwi, lub zaszumiały pomyje płynące ze zlewu.
 Nagle jak wicher od bramy pomknęła prosto do stancyi stróża — dziewka młoda, tęga, silnie w plecach rozrosła, odziana w biały haftowany kaftanik i jasno niebieską spódnicę. Włosy starannie uczesane, splecione miała w jeden warkocz, opuszczone na plecy i związane różową wytłuszczoną wstążką. Włóczkowa czarna chusteczka z pleców jej spadała. Ze szlochaniem gwałtownem po żółtych kałużach biegła, maczając w nich swe czarne, ceratowe pantofle.
 — O Jezu! Jezu!... matusiu! matusiu!...
 Przez balustrady ganków sługi ciekawie przechylać się zaczęły.
 — Taż to Julka... wiecie... ta... co pod Zamkową bramą siedzi!...
 Lecz Julka już do stancyi wpadła.
 — Matuś! gdzie matuś!...
 Do łóżka się ze łkaniem rzuciła i na kolana upadłszy, o deskę czołem bić zaczęła.
 — Matuchno! czego ty zmarła!...
 Szczepańska od łóżka odstąpiła i tryumfująco na pobladłą z gniewu pyskaczkę spojrzała.
 — Was dwoje? — zamruczała — teraz i ich będzie dwoje!
 Lecz pyskaczka, nie powstając z wieka, wrzasnęła:
 — Ona też bezprawna, to... małpa. Ona się w sądzie nie liczy!
 Szczepańska ujęła się pod boki.
 — Jak to nie? choć małpa, ale córka! Liczy się tak mi Boże dopomóż, liczy się, ot-że tak!
 — To uliczna! ją sąd od spuścizny wyforuje!