Strona:Gabriela Zapolska - Korale Maciejowej.djvu/16

nie na każdy ruch pyskaczki, i śledząc klucz, który tkwił w zamku i z pod fałd spódnicy Florkowej wyzierał.
 Południowy blask słoneczny czernił teraz i szarzał, jakby gazą przyćmiony. W studnię podwórka wpadał leniwo po kątach i zakamarkach murów się rozwłócząc. Kury z kojca wypuszczone, pod próg izby podchodziły, w uchylone drzwi zaglądając.
 Na pieńku, tuż po nad kratką ścieku przysiadł Maciek i ręce oparłszy o kolana, od czasu do czasu ku izbie spoglądał.
 Wejść jeszcze nie śmiał, bojąc się przeważnie Florka, który mu zawsze ponurą swą twarzą imponował. Chciał przecież swe szmaty zabrać i do ciemnej komórki pani rządczyni się przenieść, zanim trupa wreszcie do trumny nie włożą i na cmentarz nie poprowadzą.
 Lecz — już ku stancyi, przez dziedziniec ukradkiem, na wszystkie strony się oglądając, zmierzała niska i gruba żydówka w kraciastej, wielkiej chustce narzuconej na głowie w ten sposób, iż tylko świecące czarne oczy i początek krogulczego nosa dojrzeć można było. Szła jak cień, cicho i równo przyzwyczajona do pełzania, jak gad ślizgający się po powierzchni błota.
 Doszedłszy do drzwi stancyi, ostrożnie głowę w szczelinę wsunęła.
 — Julka!
 Na ten głos dziewczyna porwała się z kuferka jak podcięta szpicrutą.
 Szczepańska ku niej się rzuciła.
 — Nie wstawaj!
 Dziewczyna się zawahała.
 Żydówka lekko cmoknęła.
 — Julka!