Strona:Gabriela Zapolska - Korale Maciejowej.djvu/17

 Dziewka ciotkę odepchnęła.
 — Puść ciotka, pani mnie woła.
 Do szczeliny drzwi podeszła.
 — Czego? — spytała, oczy w ziemię spuszczając.
 — Chodź ty! — wyszeptała z po za fałd chustki żydówka — chodź, dosyć ty za domem była. To nie twoje wyjście, nie twój dzień...
 Po twarzy dziewczyny przemknął jakby cień smutku.
 — A no idę!... niech matulę ucałuję i pacierz zmówię!
 — Ino się nie zabawiaj!
 Julka do łóżka znów przypadła i chwil kilka z głośnym szeptem i świstaniem „wieczne odpocznienie“ odmawiać zaczęła. Łzy gradem lały się jej po tłustych policzkach, nie ocierała ich nawet, ciągle drżącemi palcami wychudłą rękę trupa gładząc.
 — Julka! — ode drzwi rozległo się wołanie.
 Dziewka powoli się od łóżka dźwignęła i z oczyma w ziemię spuszczonemi ku wyjściu kierować się zaczęła.
 Zastąpiła jej drogę Szczepańska:
 — Idziesz? a korale? a spuścizna?...
 Lecz dziewka ręką machnęła.
 — Niech je choroba weźmie... matuś zmarła... ot!...
 Łkanie zdławiło jej słowa.
 Wyszła, drzwiami trzaskając.
 Na dziedzińcu żydówka ją za kaftanik schwyciła.
 — Chustka? aj!... gdzie ty harasówkę podziała? co?
 Dziewczyna zdawała się wahać chwilę, wreszcie rękę żydówki szorstko odtrąciła.
 — Matki nogi okryłam!