Strona:Gabriela Zapolska - Korale Maciejowej.djvu/7

 — Cóż ci do trumienki włożyć? — pytała — kiej ja, twoja rodzona siostra, nie wiem jakie ty przyobleczenie miałaś.
 Do kuferka się posunęła, lecz już pyskaczka drogę jej zagrodziła, pod boki się njąwszy:
 — Niewolno otwierać! — syknęła.
 Rajfurce twarz poczerwieniała, małe oczki nagle się rozszerzyły, jakby pod wpływem wielkiej grozy.
 — Niewolno! — wrzeszczała — dla trupa świętego, szmaty na grzbiet niewolno? Cie ją!... Bez co?...
 — Spadkowe jest, palicem „tchnąć“ niewolno!
 Szczepańskiej tchu na chwilę zabrakło.
 — Dla zmarłej spadkowości nie ma. Zmarła ma wszelkie pierwszeństwo. Nijaka choroba mi nie wzbroni siostrunię do trumny odziać!
 Po twarzy pyskaczki przemknęły jakby płomienie.
 — Choroba? ja choroba? to ty cholera, sobaczy grzmocie jeden!...
 Ręce suche, kościste jak dwie śmigi wiatraka wyciągnęła, niemal tłustej twarzy Szczepańskiej się dotykając.
 — Nie zmarłą ty chcesz przyoblekać, ino o korale ci po łbie się motłosi. Chcesz do kuferka zajrzeć, aby bicze gwizdnąć. Ja cię znam, robaczliwy wiechciu, rajfurko dyabelska, cholerna zabijatyko! mytko zatracona. Ale kuferka nie otworzysz, bodajem tak z nosem była! przez żywot mi przeńdziesz zanim się spuścizny dotkniesz!
 I nagłym ruchem na wieku kuferka przysiadła, straszna, zaśliniona, biorąc w posiadanie w ten sposób kuferek, broniąc go przed napaścią obcych.