Strona:Gabriela Zapolska - Krowięta.djvu/11

niczne, tchnące nieprzepartym czarem Dalile, Balladyny!
 I już, już widziała się każda z tych dziewczyn w białej szacie, błądzącą po lesie, z krwawym nożem w dłoni... To znów spowita w gazy czarowała Rosweina lub rozpaczała po zgonie Riccia!..
 Któraż nie roiła tych snów złotych! W rzeczywistości jednak pan reżyser każe jej być damą dworu w „Urzędowej żonie“, lub starą panną w szablonowej komedyi. Czasem dla „szopy“ ubierają ją za pazia w tak zwane „szpongi“ i przypinają chorągiewki do pończoch lub pantofli.
 Rzeczywistość jest straszna, nieubłagana...
 Z „Maryi Stuart,“ „Dalili,“ „Klary“ pozostaje... krowięta!
 Trywialne to słowo.
 Brzydkie, niesmaczne!
 Stworzył je inspicyent, gdy na pół pijany trzymał scenaryusz Księcia niezłomnego.
 Młoda debiutantka stała cała drżąca w długiej sukni z wyblakłego kaszmiru. Grała powiernicę.
 Miała powiedzieć dwa słowa.
 Gdy przyszła na nią kolej, inspicyent zawołał.
 — Krowięta na scenę!
 Weszła bez wahania, przyjmując tem milczeniem nazwę, jaką na jej głowę rzucono.
 Była to protoplastka tej wielkiej rodziny. Dziś jest „artystką“ na tak zwanem „stanowisku,“ ale w serce jej wgryzła się ta nazwa jak napis w kamienną płytę.
 Gdy teraz inspicyent, podając jej z uprzejmym uśmiechem rekwizyt, mówi „baczność, pani wjeżdża!“ — ona, gotując się do wejścia na jasno oświetloną scenę, przypomina sobie tragedyę